Yemek Kabusa Dönmesin

A-A+

Benim çevremde görmekten huzursuzluk duyduğum şeylerden biri, elinde yemek tabağı ile çocuğun peşinde dolaşan bir anne tablosudur. Savunma ise hep aynıdır “Ben yedirmezsem aklına bile gelmiyor yemek.”

Bunu her gördüğümde, bir yandan anne için, diğer yandan çocuk için üzülürüm.

Anne için üzülmemin sebebi şudur ki: kendini o derece anneliğin büyüsüne kaptırmıştır ki artık çocuğunun ne zaman acıkacağına, ne zaman yemek yiyeceğine, ne zaman uykusunun geleceğine karar vermek üzere programlanmış bir makine haline gelmiştir. Tabiî ki bunu farkında bile olmadan kabullenmiş, benimsemiştir.

Çocuk için üzülmemin sebebi ise; ona ne zaman acıktığını, ne zaman yemek istediğini, ne zaman uykusu geldiğini anlama fırsatının verilmemesi, bu isteklerine sürekli dış uyaranlar tarafından karar verilmesidir.

Peki, bu şekilde çocuğumuz gerçekten daha sağlıklı mı büyüyor merak ediyorum…

Çevrenizde “yemek seçen” olarak tabir ettiğimiz insanlarla hiç konuştunuz mu bu konuyu. Ben, ilgi alanıma girdiği için çok konuştum. Bu davranışın temelinde maalesef küçükken peşlerinden koşan yemek tabakları olduğunu gördüm.

Hatta bir arkadaşımın sözlerini paylaşmak istiyorum aynen onun ağzından; “ Ne zaman sofrada ıspanak görsem, gözümün önünde üzerime gelen koca bir tabak beliriyor ve sanki ıspanak beni yemek istiyormuş gibi hissediyorum.”

           Fedakâr anneler artık çocuklarının acıktığını hissetmesine fırsat vermeli diye düşünüyorum. Bırakın acıksınlar… Bırakın yemeyi geç de olsa kendileri istesinler… Zaten hiç acıkmayan, yemek ihtiyacı duymayan bir canlı olamaz, varsa da bu mutlaka bir sağlık sorunudur. Eğer gerçekten günlerce yemek istemezse bu sorunu da görme şansınız olacaktır.

Ona, kendi kararlarını verme konusundaki eğitimin de ilk adımını atmış olabilirsiniz bu şekilde…

Bırakın yemek için o sizin peşinizde dolaşana kadar acıksın. Bu durumda annelerinin, sevgilerini de katarak pişirdikleri yemeklerin tadına varacaklar ve bir daha asla vazgeçmeyeceklerdir.