Çocuk Sahibi Olmak Üzerine

A-A+

Yılların su gibi aktığı bu hayatta, küçük bir kız çocuğunun anne babasına duyduğu özlem ve şefkat, onu büyütmek için sarf ettiğimiz çabalar, o hastalanınca içimizden bir parçanın da acıması bu ve buna benzer duyguların gelişimi; eminim biz yetişkinlere de yaşam anlamında çok şey kattığı kesindir.

Öyle ya, bebek iken, daha henüz konuşamayıp sadece sana muhtaçken, büyüdükçe olgunlaşması, insan olmanın bilincine varması, size evlatlığın yanında bir arkadaş, bir dost olaraktan da faydasının bulunması yadsınamayacak bir konudur. Belki de o büyüdükçe; yetişkinler olarak bizler de büyüyoruz, gelişiyoruz. Bu süreç anne baba olarak bizlerin hem manevi anlamda hem de sosyal bilincimizin gelişmesine de yardımcı olmaktadır. Anne yada Baba olmanın, bireye kazandırdıklarını düşününce, önce kendimizden başlayalım.

Biz gerçekten iyi bir anne baba olabildik mi? Ya da çocuğumuza neler kazandırdık, onu hayatın zor şartlarına ne kadar hazırlayabiliriz? Bu sorulara verilecek cevaplar genelde aynıdır, “Çocuk bu, büyür gider. “ Büyümesine büyür ama olgun bir birey olarak ne kadar hazır? Bunu zaman gösterir. Başta belirttiğim gibi bebeklikten olgunlaşma çağına kadar bir çocuk, anne babasına hatta çevresine de çok şey kazandırır. Kişiyi olgunlaştırırken, zorluklarla mücadele ruhu ve sabır bilincini çocuğunuzun uykusuz ateşli gecelerinde anlarsınız, o hastalandığında yemek yemediğinde, açlığı, yorgunluğu sizde hissedersiniz; ya da çocuğunuzun canı acıdığında o acıyı keşke ben çeksem deyip, merhamet duygunuzu ortaya çıkarırsınız. Sonuç olarak evlat sahibi olmak; zamanın çocuklarını, yetişkin olduklarında hayata daha anlamlı, daha olgun ve merhametli bakmayı sağlar…

Sevgiyle kalın...